Γαλάζιες  φωνές σε γκρίζες σκιές από μάρμαρα πόνου,Φιλιά κι αγκαλιές κι ελπίδες βουβές  στα σύνορα χρόνου,Ματιές  καθαρές γεμάτες  σιωπές  στα αλήθεια σας λέωΛαό  πιο ζεστό δεν είναι να δω,λαό πιο σπουδαίο.

Κι αν είναι ανοιχτή κι αν λάμπει στη Γη, στου  Ήλιου τη μέρα, Στη θάλασσα αρκεί να βγεί μια στιγμή η λύρα με βέρα. Για γάμο που ακούς εκεί στους Θεούς  να παίξει  ο Απόλλων Κι  η νύχτα σαν ρθει να βρει τη σιωπή σ΄ανέμους των ρόλων.

Θυμάμαι εχθές  που ηχούσαν κραυγές από τις Θερμοπύλες. Κι έπειτα εκεί  στης Ακρόπολης  γη, να θωρώ τις  μαυρίλες. Αν μπορούσα να δω σαν  λευκό αερικό  τους αγώνες  των φίλων Τότε θα΄μουνα εκεί να ηχώ προσευχή στους Θεούς μαύρων σκύλων ….

Τρέχει εκείνη μπροστά  κι είναι  όμορφη πια σαν βουνό σαν ρυάκι. Στα δικά της μαλλιά έχουν πλέξει βιολιά  τα λιοντάρια  κι οι δράκοι . Μα εδώ σα θα δείς θα’ ναι λόγια  ευθύς που θα βρείς στη  μητέρα Που ζητάει  εδώ κι εκεί να βρει χούφτες ψωμί  να ζυμώσει τη μέρα. Ελλάδα  ημέρα …  γλυκιά φλογέρα … ηχεί στον αέρα …